ไม่ว่าเทคโนโลยีจะก้าวไปไกลเพียงใด แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงมีการนำส่งกันอยู่ทุกวันคือ จดหมาย เราแบ่งประเภทการส่งจดหมายไว้ง่ายๆ 2 แบบ คือ 1 ส่งธรรมดา 2 ลงทะเบียนตอบรับ สำหรับงานทนายความเรามักจะใช้แบบที่ 2 บ่อยที่สุด คือ การลงทะเบียนตอบรับ เพราะงานทนายความมีความต้องการที่จะทราบว่าจดหมายที่ได้ส่งไปยังผู้รับนั้นถึงมือผู้รับหรือไม่ หากไม่ถึงเพราะเหตุใดถึงไม่สามารถนำจ่ายได้ เพื่อใช้เป็นหลักฐานอ้างในชั้นศาลต่อไป

          หลายครั้งที่ผู้ที่ถูกจ่าหน้าซองถึงนั้นก็พักอาศัยอยู่ในที่แห่งนั้นแต่เจตนาที่จะปฏิเสธรับจดหมายเพราะเกรงว่าหากมีจดหมายจากสำนักงานทนายความมาแล้วรับจะทำให้เป็นการรับทราบข้อความด้านในด้วย การปฏิเสธจึงถือว่ายังไม่รู้ ไม่เห็น ไม่รับทราบ หากมองในมุมของคดีแพ่งที่กำหนดให้ต้องมีการบอกกล่าวล่วงหน้าก่อนให้ชำระหนี้ก็อาจมีส่วนถูกอยู่บ้าง แต่ในทางอาญาอาจไม่เป็นเช่นนั้น เพราะการที่ทนายความส่งจดหมายแล้วปรากฎว่าไม่อยู่ในที่พักนั้น อาจทำให้เป็นหลักฐานประกอบการสันนิษฐานได้ว่ามีการหลบหนีความผิดไปแล้วจึงไม่อยู่ในที่พักอาศัยตามที่เคยแจ้งไว้ เท่ากับเจตนาที่จะทุจริตผู้อื่นยิ่งชัดเจนมากขึ้นโดยอัตโนมัติ

          แต่การปฏิเสธหรืออ้างว่าไม่อยู่นั้นคงเป็นคำอ้างได้เพียงแค่ชั่วคราว เพราะหากสิ่งที่ถูกนำส่งไม่ถูกเรียกว่าจดหมาย แต่ถูกเรียกว่า "หมายเรียกของศาล" แล้วนั้น การที่ท่านจะพักอาศัยอยู่ที่นั่นหรือไม่ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่จะทำให้หมายเรียกของศาลนั้นไร้ผล เพื่อให้ทำความเข้าใจง่ายขึ้น จะสมมติเหตุ 3 แบบ คือ 1 รับไว้ด้วยตนเอง 2 ให้คนในบัานรับไว้ 3 ไม่มีคนรับแล้วเจ้าหน้าที่ศาลทำการแขวนหมาาย หรือปิดหมาย(คือการห้อยหมายศาลตามประตูบ้าน) ทั้งสามกรณีนี้ไม่ว่ากรณีใดถือว่าเจ้าหน้าที่ส่งหมายศาลเรียบร้อยแล้ว ส่วนจะได้รับจริงหรือไม่นั้นไม่สำคัญเพราะกฎหมายถือว่าทราบแล้ว ฉะนั้นความต่างระหว่างจดหมาย กับหมายศาล จึงเหมือนกันตรงที่ ปฏิเสธไม่รับได้ แต่ผลของการถือว่ารับรู้รับทราบในเนื้อหาของเอกสารนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง.

                                                                                                                  ทนายความสาธิต

                                                                                                          BLUEPEN LAW OFFICE